و بالاتر از همه‌ی اینها و مادر همه‌ی اینها، پایبندی به اسلام و مقرّرات اسلامی در داخل کشور است؛ این را حاضر نیستند تحمّل بکنند. این را حاضر نیستند بپسندند و ببینند که یک ملّتی با همه‌ی وجود ایستاده است تا قرآن را پیاده کند، احکام اسلامی را عمل بکند. برادران! قضیّه اینها است؛ دشمنی بر اثر اینها است. خودشان هم میدانند که حقوق بشر در بسیاری از مناطق مربوط به خود آنها بیش از همه‌جای عالم نقض میشود؛ خودشان هم میدانند که آنچه راجع به جمهوری اسلامی در زمینه‌ی نقض حقوق بشر میگویند، دروغ است و تهمت است؛ خودشان هم میدانند که تهمتِ کمک به تروریست، به خود آنها بیشتر میزیبد تا به جمهوری اسلامی؛ خودشان هم میدانند که ملّت سرافراز ایران شایسته‌ی احترام و تکریم است و ملّتی است که عظمت خود و کرامت خود را در عمل ثابت کرده است، نه در ادّعا و توقّع از این و آن؛ خودشان هم میدانند که نظام جمهوری اسلامی مردمی‌ترین نظامی است که امروز ما در اقطار عالم می‌شناسیم: صمیمیّت بین مردم و نظام، نزدیکی مسئولین نظام با احساسات مردم، به‌خاطر اینکه از درون خود آنها برخاسته‌اند، بی‌اعتنائی مسئولین نظام به زخارف13 دنیا که برای همه‌ی مسئولان کشورها در دنیا یک امر عادّی است کدام مسئول کشور است در یک گوشه‌ی از دنیا که التذاذ و شهوات و برخورداری‌ها و دنیاطلبی برای او عیب به حساب بیاید و انجام ندهد؟ [ولی] در جمهوری اسلامی به فضل پروردگار، هنوز که هنوز است و باید همیشه همین‌جور باشد، برای مسئولین نظام، پرداختن به امور شخصی و دنیایی یک عیب است؛ نمیگوییم کسی نمیکند امّا آن کسی که میکند، میفهمد که دارد کار خلاف انجام میدهد؛ این خیلی چیز مهمّی است؛ و بحمداللّه مسئولین اصلی نظام هم مبرّای از این مسائل هستند ؛ خدا را شکر اینها را خودشان میدانند، [امّا] بهانه میگیرند؛ بهانه هم آن چیزهایی است که عرض شد. دلیل واقعی دشمنی هم همانی است که گفته شد: وَ ما نَقَموا مِن‌هُم اِلّا اَن یُؤمِنوا بِاللّهِ العَ‌زی‌زِ الحَمید.14

«21»