تکلیف ما زیاد است. حالا هم ماه رمضان در پیش است که ما در ماه رمضان، هم بایستی به خودمان برسیم، هم به مردم باید برسیم؛ ضمناً بدانیم که اگر به خودمان نرسیم، به مردم هم نمیشود رسید. این دعاهای ماه رمضان، این روزه‌ی ماه رمضان، این مناجاتها، این تضرّعها، این اذکار، این نوافل در ماه رمضان برای این است که ما خودمان را اوّل یک کمی نورانی بکنیم. اگر نورانی شدیم، آن‌وقت میتوانیم به دیگران هم برسیم؛ وَالّا اگر نورانی نشدیم که نمیتوانیم دیگران را نورانی بکنیم؛ هرچه هم بگوییم، زیادی خواهد بود و مضر خواهد بود و مفید نخواهد بود. ان‌شاءاللّه که خدای متعال توفیق بدهد، هم خومان را بسازیم، هم بتوانیم به سازندگی مردم و معنویّات مردم و روحیّات مردم کمک کنیم؛ و خداوند قلب مقدّس ولیّ‌عصر (ارواحنا لمقدمه الفداء) را نسبت به ما مهربان کند و ما را مشمول دعای آن بزرگوار قرار بدهد. والسّلام‌علیکم‌ورحمة‌اللّه‌وبرکاته

«22»