امتیاز سوّم که از همه‌ی اینها بالاتر است، این است که: سُبحانَ اللّهِ عَمّا یَصِفونَ × اِلّا عِبادَ اللّهِ المُخلَصین؛14 یعنی خدای متعال، از آنچه بندگان او توصیف بکنند منزّه است، مگر از آنچه بندگان مخلَص توصیف بکنند؛ یعنی آنها میتوانند حقّ توصیف الهی را اداء بکنند. بندگان دیگر، کمتر و کوچک‌تر از این هستند و هرچه در باب پروردگار عالم بگویند، [مطابق] «ما عَرَفناکَ حقَّ مَعرِفَتِک»15 [میباشد]. اوصاف برای آن بزرگوار، از زبان انسانها ناقص و نارسا است، مگر بندگان مخلَص؛ آنها میتوانند خدای متعال را کما هو حقّه توصیف کنند. و لذاست که انسان اگر چنانچه به این دعاهایی که از ائمّه (علیهم السّلام) مأثور16 است، خودش را اُنس بدهد و مرتبط بکند، امید این هست که توانسته باشد با خدای متعال درست مناجات بکند و آن‌چنان‌که شایسته‌ی الهی است، با او حرف بزند.

«12»