خب، اگر ما اخلاص ورزیدیم، میشویم بنده‌ی مخلص؛ اخلاص‌ورزنده‌ی برای خدا در عمل و نیّت. امّا فراتر از بنده‌ی مخلِص، بندگان مخلَصند؛ مخلَص. مرحوم سیّد بحرالعلوم (رضوان اللّه تعالی علیه) در این رساله‌ای که به ایشان منسوب است در سیر و سلوک، فرق میگذارد بین مخلِص و مخلَص؛ میگوید مخلِص آن کسی است که عملی را فقط برای خدا انجام میدهد و کاری به کار دیگران ندارد [امّا] مخلَص آن است که همه‌ی وجود خود را خالصاً و مخلَصاً برای خدا قرار میدهد؛ همه‌ی هستی او فقط برای خدا است. این خیلی مرتبه‌ی والایی است و واقعاً دور از دسترس است امّا به نظر بنده در این دوران، بخصوص جوانها و بخصوص کسانی که در میدانهای عمل و مبارزه و جهاد وارد هستند، میتوانند به اینجا هم برسند. البتّه برای امثال ماها مشکل؛ خیلی دشوار است، ماها خیلی دوریم. جوانها بخصوص این جوانهای مؤمن، پاک، خالص، با آن دلهای روشن و پاکی که دارند، میتوانند به اینجا برسند. بعد مرحوم بحرالعلوم البتّه این رساله منسوب به ایشان است، قطعی نیست که مال ایشان باشد میفرماید که خدای متعال سه وعده داده است به این مخلَصین؛ سه امتیاز بزرگ. یکی این است که فرموده است: فَاِنَّهُم لَ‌مُحضَرونَ × اِلّا عِبادَ اللّهِ المُخلَصین؛11 یعنی در قیامت، همه‌ی مردم در محشر حاضر میشوند و مورد محاسبه‌ی الهی قرار میگیرند مگر بندگان مخلَص؛ آنها معافند؛ آنها چون ذرّه ذرّه‌ی اعمالشان و انفاسشان و حرکاتشان برای خدا بوده است، معافند از اینکه در این عرصه عرصه‌ی حشر آفاقی وارد بشوند و مورد سؤال قرار بگیرند.

«10»