بیانات و مکتوبات سال 1371
خطبهی دوّم بسم‌اللّه‌الرّحمن‌الرّحیم الحمد للّه ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام علی سیّدنا و نبیّنا ابیالقاسم محمّد و علی علیّ امیرالمؤمنین و الصّدّیقة الطّاهرة و الحسن و الحسین سبطی الرّحمة و امامی الهدی و صلّ علی علیّ‌بن‌الحسین و محمّدبن‌علیّ و جعفربن‌محمّد و موسی‌بن‌جعفر و علیّ‌بن‌موسی و محمّدبن‌علیّ و علیّ‌بن‌محمّد و الحسن‌بن‌علیّ و الخلف القائم المهدیّ حججک علی عبادک و امنائک فی بلادک و صلّ علی ائمّة المسلمین و حماة المستضعفین و هداة المؤمنین و استغفر اللّه ربّی لی و لکم. اوّلاً نسبت به این حادثه‌ی سیل که در چند استان کشور پیش آمد،10 مراتب تأسّف و غم و اندوه خودم را و همچنین تسلیت نسبت به آسیب‌دیدگان، چه آنهایی که کسانی از آنها از دنیا رفتند و چه کسانی که اموالشان، خانه‌شان، زندگی‌شان را از دست دادند، عرض میکنم؛ این امتحان الهی است. هم آنها بدانند، هم همه‌ی ملّت ایران بدانند که سیل و زلزله به خودی‌خود بلا نیست؛ میتواند بلا باشد، میتواند رحمت باشد. اگر وقتی سیل و زلزله اتّفاق می‌افتد، خود آن مردم، مردم دیگر، مسئولین کشور، با بی‌تفاوتی نسبت به این حوادث برخورد کنند، از آنها درس نگیرند، آنها را وسیله‌ای برای شناختن راه‌های سازندگی قرار ندهند، حقیقتاً این جور سیل و زلزله‌ای بلا و مصیبت و خسارت است؛ امّا اگر وقتی سیل یا زلزله اتّفاق می‌افتد، خود آن مردم برای جبران ضایعات، تحرّک بیشتری از خودشان نشان بدهند، خود این تحرّک چیز مهمّی است؛ مردمِ دیگر از سایر نقاط کشور به آنها یاری برسانند، اظهار برادری بکنند، اظهار محبّت کنند، خود این، چیز بسیار خوبی است؛ کسانی که میتوانند بخشی از اموال خودشان را جدا کنند و به آنها بدهند، خود این یک انفاق مغتنمی است.