امّا دیدگاه سوّم برای دعا این است که انسان با دعا و تضرّع و عرض حاجت، خود را به خدای متعال نزدیک کند. نَفْس دعا کردن، تقرّب الی‌اللّه است. خود حرف زدن با پروردگار، خود تضرّع کردن، با خدای متعال سخن گفتن، نزد خدای متعال عذرخواهی کردن، توبه کردن، استغفار کردن، خود این برای انسان یکی از مقاصد و هدفها است؛ این بالاترین جنبه‌هایی است که در دعا وجود دارد. نفْس اینکه انسان در مقابل پروردگار بِایستد و اشک بریزد، اظهار کوچکی و حقارت کند، بلکه احساس حقارت کند در مقابل پروردگار، برای انسان یک علوّ مقام و مرتبه است. بشر با تضرّع پیش خدای متعال است که عروج میکند و اوج میگیرد. بدبختی انسان آن وقتی است که از خدای متعال غافل بشود. سیه‌رویی انسان آن وقتی است که خود را به خدا محتاج نداند. ناکامی بشر آن وقتی است که برای اُنس با خدا و ارتباط با خدا جایی در زندگی قائل نباشد. هرچه بدی در دنیا هست، از اینجا است؛ هرچه زشتی در وجود بشر هست، از اینجا است. انسان برای اینکه خود را از بدی‌ها بیمه کند، باید به سمت خدا برود، با خدا اُنس بگیرد، با خدا رابطه پیدا کند؛ این وظیفه است. ماه رمضان وقت این جور دعا کردن است. منافاتی ندارد که همان دعائی که در آن حاجت خود را میخواهید، آن دعا را با توجّه، با تضرّع، با حضور قلب بخوانید و دلتان را با خدا نزدیک کنید. برادر و خواهر من! من و شما به این احتیاج دارید و داریم؛ از دعا غفلت نکنید.

«6»