بیانات و مکتوبات سال 1371
بنده یک جمعی را معیّن کردم، گفتم شما بروید آنجا بنشینید، بگویید که چه آیاتی باید خوانده بشود؛ دیگران هم باید با شما همکاری کنند. خب، حالا یک آقایی مثلاً فرض کنید بگوید چرا اینها فلان قرآن را پخش نمیکنند یا چرا فلان اذان را پخش نمیکنید یا چرا فلان تلاوت را پخش نمیکنید؟ اینها که معصوم نیستند؛ ممکن است یک جا هم اشتباه کنند؛ اینها یک چیزهای سلیقه‌ای است. بالاخره هر کسی را ما مأمور نظم و انضباط کردیم، یک جا اشتباه خواهد کرد. اینکه نمیشود که ما تا یک کاری را به‌صورت یک ضرورت و یک نیاز مطرح کردیم، هر کسی آنجا هست یک اعتراضی داشته باشد، یک حرفی بزند، یک حقّی به خودش بدهد؛نه، باید همه همکاری کنند. از این جمعی هم که آنجا دارند کار میکنند من الان دارم اینجا میگویم عذری پذیرفته نیست، اگر چنانچه روش پخش آیات کریمه‌ی قرآن، همین مدایح و اشعاری که میخوانند که به آن میگویند تواشیح یا برنامه‌های قرآنی روزبه‌روز بهتر نشود؛ اینها ]باید[ روزبه‌روز از لحاظ شکلی پخته‌تر و بهتر و برگزیده‌تر بشود؛ جوری بشود که اگر یک انسان فرزانه و هوشمندی پای این تلویزیون یا رادیو نشست، وقتی که گوش کرد، اگر هم اصل قضیّه را قبول ندارد، احساس کند که یک استادی‌ای پشت این کار هست؛ یک سلیقه‌ی صحیحی دارد این را اداره میکند؛ تا اینکه ان‌شاءاللّه همه‌ی ملّت ما بتوانند از قرآن استفاده کنند.