امسال بحمداللّه این چند نفر آقایانی که اینجا خواندند، صداها خیلی خوب و قوی بود. میبینم که این گروه‌های همخوانی به سمت خودگرایی دارند حرکت میکنند؛ خیلی خوب است؛ شعر، خودی؛ آهنگ، خودی؛ شما چیزی کم ندارید. وقتی‌که مناجات منظوم را به این زیبایی و به این پُرمغزی دارید که الحمدللّه امروز خواندید و همه لذّت بردند؛ آن کسانی که فهمیدند معنایش را، بیشتر هم لذّت بردند، چه لزومی دارد که حالا یک آقایی که در رادیوی مصر یک شعر عوامانه‌ای را خوانده گاهی بعضی از این شعرهایی که این عربها میخوانند با صداهای خوش، که می‌شنوید و خیلی هم معروف است، شعرش در حدّ این شعرهای عوامانه‌ی در مکتبها بود، [مانند] «استغفر اللّه العظیم» که در آن میخواندند؛ در حدّ بسیار پایین و نازل [و چون] صدایش خوب است، شعر هم جلوه میکند، [از این اشعار استفاده کنیم؟] در حالی که خود ما [شعرهای خوب داریم. مثلاً] شعر مرحوم کمپانی،5 مرحوم آیت‌اللّه غروی (رضوان اللّه تعالی علیه)، مجتهد بزرگ، [که من] پرسیدم و حدس هم زدم که مال ایشان باشد درباره‌ی امام مجتبیٰ؛ چه خوب! ان‌شاءاللّه که برویم به سمت این خودگرایی‌ها و استفاده از نیروها و استعدادهای درونی خودمان. الحمدللّه ما همه‌چیز داریم؛ اگر بخواهید رشد کنید، ما همه‌چیز داریم: علم، استعداد، توانایی، ادب؛ بحمداللّه هیچ احتیاج نداریم. البتّه اگر چیزی دیگران دارند، چون ملّتها باید با هم تبادل بکنند، حتماً باید یاد بگیرید. کمااینکه در همین طریقه‌ی قرآن خواندن، دیگران جلو افتادند از ما؛ ما سالها عقب بودیم از اینها. [امّا] بحمداللّه جوانهای ما دارند میرسند. آنچه دیگران دارند، استفاده کنید امّا آنچه را هم خودتان دارید، فراموش نکنید.

«5»