عرض کردم که یک بحثی درباره‌ی انذار و تبشیر، یعنی ترساندن و بشارت دادن بیان میکنیم. در آیات زیادی از قرآن، خصوصیّت پیغمبران و وظیفه‌ی پیغمبران این معیّن شده که بیایند به انسانها بشارت بدهند و انذار کنند: مُبَشِّرًا وَ نَذیرًا؛11 یا در آیه‌ای دیگر: لِلعالَمینَ نَذی‌رًا؛12 ترساننده؛ تو را فرستادیم برای ترساندن. این تعبیری است که در قرآن زیاد تکرار شده؛ هم در مورد پیغمبر ما است و هم در مورد پیغمبران دیگر؛ بشارت دادن و ترساندن. این بشارت، بشارت به چیست؟ و ترساندن، ترساندن از چیست؟ البتّه تا آنجایی که من الان به یادم هست، در قرآن، عنوان انذار بر روی هم بیشتر از عنوان بشارت دادن به کار رفته است. در یک جمله البتّه میتوان گفت که بشارت یعنی بشارت به نیک‌روزی، و انذار یعنی ترساندن از تیره‌روزی. این حرفی درست است؛ پیغمبران آمدند تا انسانها را بشارت بدهند به نیک‌روزی‌هایی که در صورت تبعیّت از آئین الهی در انتظار آنها است. این نیک‌روزی شامل نیک‌روزی دنیوی هم هست، شامل نیک‌روزی بعد از مرگ هم هست. کسانی که از راه انبیا تبعیّت بکنند دنیای خوبی هم خواهند داشت [امّا] کسانی که از راه انبیا تبعیّت نکنند دنیایشان هم دنیای بدی خواهد بود. وَمَن اَع‌رَضَ عَن ذِکری فَاِنَّ لَهُ مَعیشَةً ضَنکًا؛13 زندگی هم برای آنها زندگی سخت و تنگی خواهد شد.

«11»