بسم‌اللّه‌الرّحمن‌الرّحیم الحمد للّه ربّ العالمین. احمده حمداً متواصلاً بتواصل نعمه و متواتراً بتواتر آلائه. و الصّلاة و السّلام علی سیّدنا و نبیّنا و حبیب قلوبنا ابی‌القاسم المصطفی محمّد و علی آله الاطیبین الاطهرین المنتجبین الهداة المهدیّین المعصومین سیّما بقیّة‌اللّه فی‌الارضین. قال اللّه الحکیم فی کتابه: یُریدونَ اَن یُطفِئوا نورَ اللّهِ بِاَفواهِهِم وَ یَأبَی اللّهُ اِلّا اَن یُتِمَّ نورَهُ وَ لَوکَرِهَ الکافِرون.1 سوّمین سالگرد رحلت بنیان‌گذار عظیم‌الشّأن جمهوری اسلامی و پرچم‌دار بزرگ اسلام و قرآن در تاریخ معاصر، یادآور آن روزهای تلخ و آن مصیبت جان‌گداز برای ملّت ایران و همه‌ی ملّتهای مسلمان و همه‌ی مستضعفان جهان است. بنده اوّلاً لازم میدانم این مصیبت بزرگ را که گذشت زمان، از عظمت آن نمیکاهد به محضر منوّر ولیّ‌عصر، امام زمان (ارواحنا له الفداء) و همین‌طور به ملّت مسلمان ایران، و همه‌ی دوستداران و ارادتمندان این بزرگوار در سراسر عالم تسلیت عرض کنم؛ و همچنین تسلیت عرض کنم به فرزند بزرگوار ایشان، جناب حجّت‌الاسلام آقای حاج سیّداحمدآقا، که یادگار ارزنده‌ی آن بزرگوار هستند. و به مناسبت این اجتماع عظیم شما، مطالبی را عرض کنم.

«1»