بیانات و مکتوبات سال 1371
برای اینکه پایه و قاعده‌ی اسلامی و قرآنی و متّخذ از معارف الهی برای بحثی که در نظر دارم عرض بکنم چیده بشود، یک مطلبی از معارف اسلامی را به حضور برادران و خواهران عرض میکنم. و آن مطلب این است که انسان، در این عالم آمده است تا به کمال برسد؛ آفرینش بشر برای این است که در این عرصه‌ی آزمایش، یعنی در این عالم کوْن و فساد، انسان فرصت پیدا کند و به تکامل نائل شود. این هدف، مخصوص انسان هم نیست؛ موجودات دیگر هم به وجود آمده‌اند تا در اینجا به کمال برسند. البتّه کمال هر موجودی متناسب با ساختمان و طبیعت وجود او است؛ کمال یک درخت ثمربخش این است که به میوه بنشیند؛ کمال یک بوته‌ی گل این است که گل معطّر خود را در معرض استفاده‌ی انسان قرار بدهد؛ کمال انسان هم متناسب با ذات و شخصیّت او است. البتّه این سخن به این معنا نیست که هر انسانی که در این عالم قدم میگذارد، حتماً به کمال خواهد رسید؛ نه، ای‌بسا انسانهایی که سالها در این عالم هم عمر میکنند امّا به کمال نمیرسند. درست مثل این است که شما کودک را به مدرسه میگذارید تا عالم بشود امّا هر کودکی که به مدرسه رفت، به‌طور حتم که عالِم نمیشود؛ بعضی این توفیق را پیدا میکنند که به علم دست پیدا کنند، بعضی نه؛ باید موانع را شناخت؛ باید دید این چه چیزهایی هست که مانع میشود از اینکه یک موجودی که برای تکامل به این عالم آورده شده است، به کمال نرسد.