لذا آن روز امیرالمؤمنین به کسانی که مسئولیّت امور کشور را بر عهده داشتند، سخت‌گیری را به اینجا میرساند به‌قول امروز بخشنامه میکند که «اَدِقّوا اَقلامَکُم»؛ سر قلمهای خودتان را که با آن مینویسید، ریز بتراشید! وقتی ریز بتراشید، هم صرفه‌جویی در قلم، هم صرفه‌جویی در کاغذ، هم صرفه‌جویی در مرکّب است. وَ قارِبوا بَینَ سُطورِکُم؛ این سطرهایی که در کاغذ مینویسید، به هم نزدیک بنویسید و در کاغذ صرفه‌جویی کنید. وَ اقصِدوا قَصدَ المَعانی؛ مطالب لازم را بنویسید و از زیاده‌روی و زیاده‌نویسی پرهیز کنید. اگر امروز بخواهند این حرفها را برای ما تکرار کنند، به این شکل میشود: از ایجاد دستگاه‌های زائد، استخدامهای زائد، توسعه دادن‌های زائد، خودداری کنید؛ از کاغذپراکنی و زیاده‌نویسی‌های بیهوده و وقت‌تضییع‌کن، ما بایستی خودداری کنیم. [حتّی] تا این خصوصیّات را امیرالمؤمنین (علیه الصّلاة و السّلام) رعایت میکردند. در آخر این جمله هم که حالا بعضی از فقراتش را من عرض کردم میفرماید: فَاِنَّ اَموالَ المُسلِمینَ لاتَحتَمِلُ الاِضرار؛5 اموال مسلمانها ضرر رساندن را تحمّل نمیکند، که بخواهید شما به اموال عمومی ضرر برسانید؛ ولو به این اندازه. امانت‌دار دانستن خود و همه‌ی مسئولین بیت‌المال؛ این آن عدل امیرالمؤمنین است. این قلّه‌ای است که ما باید به آن برسیم.

«7»