مظلومیّت به معنای کوچکی و ذلّت نیست. امام حسین عظیم‌ترین مبارز و مجاهد تاریخ اسلام است؛ چون در یک چنین میدانی او ایستاد و نترسید و مجاهدت کرد امّا این انسان بزرگ به قدر عظمتش مظلومیّت دارد. همان‌قدر که بزرگ است، همان‌قدر هم مظلوم است و با غربت به شهادت رسید. آن سربازی، فداکاری، انسان پُرشوری که به میدان نبرد میرود، مردم به نام او شعار میدهند و از او تمجید میکنند، در میدان، اطراف او را انسانهای پُرشوری مثل خود او گرفته‌اند، میداند که اگر مجروح بشود یا شهید بشود، مردم با او چگونه با شور برخورد خواهند کرد، فرق است بین این آدم و آن انسانی که در آن‌چنان غربتی، در آن‌چنان ظلمتی، تنها، بدون یاور، بدون هیچ‌گونه امید کمکی از طرف مردم، با وسعت تبلیغات دشمن، می‌ایستد و مبارزه میکند و تن می‌سپارد به قضای الهی و آماده‌ی کشته شدن در راه خدا میشود. عظمت شهدای کربلا این است؛ یعنی برای احساس تکلیف، که همان جهاد در راه خدا و در راه دین بود، از عظمت دشمن نترسیدند؛ از تنهایی خود، احساس وحشت نکردند؛ کم‌بودن عدّه‌ی خود را مجوّزی قرار ندادند برای گریختن از مقابل دشمن. این است که یک آدم را، یک رهبر را، یک ملّت را عظمت میبخشد؛ نترسیدن از عظمت پوشالی دشمن.

«5»