در درازمدّت هم امام حسین (علیه السّلام) پیروز شد. شما نگاه کنید به تاریخ اسلام، ببینید چقدر دین در دنیا رشد کرد، اسلام ریشهدار شد، ملّتهای اسلامی پدیدار شدند و رشد کردند، علوم اسلامی پیشرفت کرد، فقه اسلامی پیشرفت کرد و بالاخره بعد از گذشت قرنها، امروز پرچم اسلام بر فراز بلندترین بامهای دنیا در اهتزاز است. آیا یزید و خانوادهی یزید راضی بودند به اینکه اسلام اینجور روزبهروز رشد بکند؟ آنها میخواستند ریشهی اسلام را بکنند و از قرآن و از پیغمبر اسلام اسمی باقی نگذارند؛ میبینید که درست بعکس شد. این کارها را امام حسین (علیه السّلام) کرد. پس آن مبارز و مجاهد فیسبیلاللّه که آنجور مظلومانه در مقابل دنیا ایستاد و خونش ریخته شد و خاندانش به اسارت رفتند، از همه جهت بر دشمن خود پیروز شد. این یک درس است برای ملّتها. لذاست که نقل میکنند از رهبران بزرگ دنیای معاصر، حتّی آنهایی که مسلمان هم نیستند، که گفتند ما راه مبارزه را از حسینبنعلی یاد گرفتیم. انقلاب خود ما هم یکی از همین مثالها است. مردم ما هم از حسینبنعلی یاد گرفتند؛ فهمیدند که کشته شدن دلیل مغلوب شدن نیست؛ فهمیدند که در مقابل دشمن علیالظّاهر مسلّط، عقبنشینی کردن موجب بدبختی و روسیاهی است و دشمن هرچه با عظمت باشد، اگر جناح مؤمن و فئهی3 مؤمنه با توکّل به خدا در مقابل او مجاهدت کند، بالاخره شکست با دشمن است و پیروزی با فئهی مؤمنه است؛ این را ملّت ما هم فهمیدند.