بیانات و مکتوبات سال 1371
به من نامه مینویسند، بعضی اینجا تلفن میکنند، میگویند ما نهی‌ازمنکر میکنیم امّا مأمورین رسمی طرف ما را نمیگیرند؛ طرف مقابل را میگیرند. من عرض میکنم نخیر، مأمورین رسمی چه مأمورین انتظامی، چه مأمورین قضائی حق ندارند از مجرم دفاع کنند؛ باید از آمر و ناهیِ شرعی دفاع کنند. همه‌ی دستگاه حکومت ما باید از آمربه‌معروف و ناهی‌ازمنکر دفاع بکند؛ این وظیفه است. اگر کسی نماز بخواند، کس دیگری به نمازگزار حمله بکند، دستگاه‌های ما از چه کسی بایستی دفاع کنند؟ از نمازگزار یا از آن کسی که سجّاده را از زیر پای نمازگزار میکشد؟ خب، امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر هم همین‌جور است؛ امربه‌معروف هم مثل نماز واجب است. در خطبه‌ی نهج‌البلاغه میفرماید: وَ ما اَعمالُ البِرِّ کُلُّها وَ الجِهادُ فی سَبیلِ اللّهِ عِندَ الاَمرِ بِالمَعروفِ وَ النَّهیِ عَنِ المُنکَرِ اِلاّ کَنَفثَةٍ فی بَحرٍ لُجّیّ؛10 یعنی امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر در مقیاس وسیع و عمومی خود، حتّی از جهاد بالاتر است؛ پایه‌ی دین را محکم میکند؛ اساس جهاد را امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر استوار میکند. مگر مأمورین و مسئولین ما میتوانند آمربه‌معروف و ناهی‌ازمنکر را با دیگران مساوی قرار بدهند، چه برسد نقطه‌ی مقابل او را تأیید بکنند؟