بسم‌اللّه‌الرّحمن‌الرّحیم. جناب حجّت‌الاسلام آقای قرائتی (دامت افاضاته) بسیار از جنابعالی و همکارانتان متشکّرم که همّت کرده و دوّمین مجمع اقامه‌ی نماز را برای گسترش دادن فرهنگ نماز و استحکام بخشیدن پایه‌های آن در جامعه‌ی اسلامی ایران فراهم آورده‌اید. و امیدوارم همگی مأجور و به هدف مقدّس خود نائل گردید. امسال اگر اینجانب باید پیامی به شما و آن مجمع محترم بدهم، این پیام آن است که همه‌ی کوشش خود را برای تحقّق توصیه‌های مندرج در پیام سال گذشته به اوّلین مجمع2 به کار برید و از اینکه آنها فقط نقشی بر کاغذ و الفاظی برای شروع بحث بمانند، مانع شوید. بی‌شک ناگفته‌های باب نماز بسیار است و قاصری چون اینجانب کوچک‌تر از آن است که به همه‌ی آن معارف دست یابد، چه رسد به اینکه آن را در پیامی یا پیامهایی بگنجاند. و امید است به فضل الهی و دستگیری حضرت ولیّ‌عصر (ارواحنا فداه) راه درک و تفهیم آن به دیگران، بر دلهای نورانی و بامعرفت هموار گردد. لیکن یکی از بزرگ‌ترین هدفهای معرفت، عمل است و همیشه عمل به آنچه شناخته و دانسته‌ایم، راه شناخت بیشتر را به روی ما باز میکند و معرفت ما را روشن‌تر و بی‌شبهه‌تر میسازد.

«1»