در خطبه‌ها، اوّلاً محتوا را باید در نظر داشت، با همان کیفیّتی که عرض شد. محتوای خطبه‌ها چیزی باشد که هر کس نشست پای این خطبه، وقتی بلند شد، احساس کند یک چیزی گیرش آمده؛ یا یک مطلب علمی، یا یک مطلب اعتقادی، یا یک فهم سیاسی، یا آن آرامشی که عرض شد، یا توجّه و تذکّر به خدا، یا قطره‌ی اشکی از چشم او جاری شدن. و این احتیاج دارد به کار و تلاش. من می‌شناسم بعضی از آقایان ائمّه‌ی جمعه را که کارهای علمی میکنند، مطالعات علمی میکنند، کارهای خوب میکنند. عیبی ندارد گاهی اسم بیاوریم از بعضی‌ها؛ مثلاً امام جمعه‌ی محترم سمنان.14 یک مسئله‌ای را من لازم داشتم مسئله‌ی علمی‌ای بود راجع به صلات جمعه از ایشان سؤال کردند، من لازم بود مراجعه کنم. ایشان گفت من کار کردم، می‌آیم میدهم به شما. یک جزوه‌ی منقّح خیلی خوبی را ایشان آوردند دادند، کار ما را بسیار آسان کرد. خب، بعضی از آقایان بحمداللّه موفّقند، کار میکنند. چه عیبی دارد که این سبْک کارها در همین زمینه‌های علمی، اجتماعی، فکری مباحث اسلامی که اینها بسیار بسیار مفید است انجام بگیرد؟ فواید آن در خطبه‌ها هم خودش را نشان خواهد داد. اوّل، پس محتوا.

«29»