و امّا خوش‌به‌حالتان عرض میکنم زیرا که برای یک انسان، زندگی آن وقتی معنا و مفهوم پیدا میکند که خدمتی بکند. زندگی که همین خوردن و خوابیدن و تمتّع بردن نیست. زندگی در دورانی که انسان فقط به فکر خود است و دنبال تمتّعات حیوانی است، بی‌معنی است. آن وقتی زندگی معنا پیدا میکند که در آن، کار باشد، تلاش باشد؛ بخصوص آن وقتی که این کار و تلاش برای مردمی با این محرومیّت، با این صداقت، با این صفا، با این هوشمندی ذاتی و طبیعی که دارند، باشد. خوشا به حالتان که در این استان برای این مردم زحمت میکشید، کار میکنید، خدا را از خودتان راضی میکنید، قلب مقدّس ولیّ‌عصر را با خدمت به این مردم شاد میکنید. ان‌شاءاللّه که این جنبه‌ی دوّم، خستگی‌های جنبه‌ی اوّل را از تن شما بیرون کند و احساس شادمانی از این کاری که بر دوش گرفته‌اید به شما ببخشد.

«2»