اوّلین وظیفه‌ی یک ملّت بعد از پیروزی، عبارت است از شکر خدا بر این نعمت که «لَئِن شَکَرتُم لَاَزیدَنَّکُم».2 نگاه کنیم به ملّتها و امّتهای دیگر که بر اثر ناسپاسی به قهر الهی دچار شدند. شکر خدا در این است که احکام خدا در افغانستان پیاده بشود؛ اَلَّذینَ اِن مَکَّنّاهُم فِی الاَرضِ اَقامُوا الصَّلوةَ وَءاتَوُا الزَّکوةَ وَ اَمَروا بِالمَعروفِ وَ نَهَوا عَنِ المُنکَرِ وَ لِلّه عاقِبَ‌ةُ الاُمور؛3 این، تکلیف اوّل است. در زیر بار تبلیغات دنیای مادّی تحت تأثیر قرار نگیریم که ما را به خاطر نمازمان، به‌خاطر زکاتمان، به‌خاطر امربه‌معروفمان، به‌خاطر نهی‌ازمنکرمان مرتجع به حساب بیاورند؛ اینها باید در ما اثر نکند. مُرِّ دین الهی بدون هیچ ملاحظه‌ای [باید پیاده شود]؛ این هم خیلی توکّل به خدا لازم دارد. وَلَولا اَن ثَبَّتناکَ لَقَد کِدتَ تَرکَنُ اِلَ‌یهِم شَیئًا قَلیلًا؛4 این را خدا به پیغمبر میفرماید، باید به خدا توکّل کرد، از او کمک خواست، از غیر او نترسید، از او ترسید، همه‌چیز ما متعلّق به او است؛ اگر امروز مسلمین قدرتی در دست دارند، استقلالی در دست دارند، فقط موهبت الهی است.

«2»