منتها من دو تذکّر بدهم به شما جوانهای عزیز در هر جای کشور که هستید: اوّلاً امر به معروف و نهی از منکر یک واجب است؛ رودربایستی و خجالت برنمیدارد. ما گفتیم که اگر چنانچه دیدید کسی مرتکب یک خلافی میشود، امر کنید به معروف و نهی کنید از منکر؛ یعنی به زبان بگویید؛ همین گفتن به زبان؛ نگفتیم مشت و سلاح و قوّت به کار ببرید؛ لازم نیست. خدای متعال که این واجب را بر ما مسلمانها نازل فرموده است، خودش میداند مصلحت چگونه است، ما هم تا حدودی حِکَم و مصالح الهی را درک میکنیم؛ صرفِ گفتن. بزرگ‌ترین حربه در مقابل گناهکار، گفتن است، تکرار کردن است. اینکه یک نفر بگوید، ده نفر ساکت بنشینند و تماشا کنند [نمیشود]؛ [وقتی گفته شود] آقا چرا شما نهی از منکر نمیکنید، یکی دچار ضعف نفْس بشود، یکی خجالت بکشد، یکی بترسد؛ اینکه نهی از منکر نخواهد شد. جوانها هر جا دیدند [بگویند]. گناهکار هم فقط بدحجاب نیست که بعضی چسبیده‌اند به مسئله‌ی بدحجابی؛ این یکی از گناهان است و از خیلی از گناهان کوچک‌تر است. خلافهای فراوانی در جامعه وجود دارد از طرف آدمهای لاابالی؛ خلافهای سیاسی، خلافهای اقتصادی، خلاف در کسب و کار، خلاف در کار اداری، خلافهای فرهنگی؛ اینها همه خلاف است. کسی غیبت میکند، کسی دروغ میگوید، کسی توطئه میکند، کسی مسخره میکند، کسی کم‌کاری میکند، کسی ناراضی‌تراشی میکند، کسی مال مردم را میدزدد، کسی آبروی مردم را بر باد میدهد؛ اینها همه منکر است؛ عامل بازدارنده در مقابل این منکرها نهی است؛ نهی از منکر. بگویید آقا نکن! این تکرارِ «نکن» شکننده است برای طرف مقابل. این نکته‌ی اوّل که نهی از منکر، اراده و تصمیم و قدرت و شجاعت لازم دارد که بحمداللّه در قشرهای مردم ما، در زن و مرد ما وجود دارد؛ باید آن را به کار بگیریم، منتظر نباشیم که دستگاه‌ها بیایند یک کاری بکنند.

«13»