بیانات و مکتوبات سال 1371
یک نکته‌ی دیگری که در باب دانشگاه‌ها هست و بنده مکرّر [راجع به] این فکر کردم و با جناب آقای رئیس‌جمهور4 هم این را در میان گذاشتم و خواستم از ایشان که دنبال کنند این مسئله را لابد هم ایشان دارند دنبال میکنند، شما هم بدانید، شما هم از این طرف ان‌شاءاللّه این کار را انجام بدهید وصل دستگاه دولت به دانشگاه است. ما الان در زمینه‌های گوناگونی یک استعداد و ظرفیّت وافری در دانشگاه‌ها برای بررسی و حدّاقل ارائه‌ی نظر کارشناسی داریم؛ مثلاً فرض بفرمایید در زمینه‌ی مسائل اقتصادی. ما در دانشگاه‌هایمان عناصر زیادی داریم که اینها میتوانند در باب سیاستهای اقتصادی کشور، یا به‌طور نگاه کلان به مسائل اقتصادی نظر بدهند، یا به‌طور خاص [درباره‌ی] مسئله‌ی خاصّی اظهارنظر کنند و مطالب مفیدی را در اختیار دولت بگذارند. متأسّفانه بدنه‌ی کارشناسی‌مان منقطع است از دستگاه دانشگاهی. آن‌طور که من شنیده‌ام، در دنیا این‌جور نیست؛ یعنی در مراکز علمی پیشرفته‌ی دنیا، طرحهایی را مورد توجّه قرار میدهند سفارشی برای دولت، در مسائل گوناگون کار میکنند. فرض بفرمایید ما میخواهیم مثلاً در زمینه‌ی مسائل کامپیوتر یا مسائل انفورماتیک5 بحث کنیم، کار کنیم؛ خب، دولت یک دستگاه اجرائی است، یک عدّه آدمهایی هستند که اینها در این زمینه صاحب‌نظرند در زمینه‌های سیاست‌گذاری، در زمینه‌ی سازماندهی، در زمینه‌ی تجهیزاتش، در زمینه‌ی کیفیّتش، چگونگی بهره‌گیری‌اش می‌آیند از دانشگاه میخواهند که روی این مسئله برای ما کار کنید، آنها هم کار میکنند؛ هم برای خود آنها پیشرفت است، هم دولت منحصر نمیماند در یک عدّه‌ی معدودی کارشناس‌های مثلاً دستگاه‌های اداری یا سازمان برنامه یا غیره؛ ما به این احتیاج داریم. این در جاهای دیگر دنیا همین‌طور که عرض کردیم هست، [امّا] اینجا متأسّفانه نیست. من جدّاً به این معنا معتقدم که اگر ما بتوانیم دانشگاه‌ها را وصل کنیم به دستگاه اجرائی آن هم به رأس دستگاه اجرائی یعنی فرض بفرمایید امروز دستگاه‌های کارشناسی ما از وزارتخانه‌ها [و غیره به دانشگاه‌ها وصل باشند، کارها بهتر پیش خواهد رفت].