آن چیزی که ماها باید توجّه داشته باشیم، بعد از این مراحل محبّت و مجذوبیّت نسبت به این بزرگوار که هرچه محبّت بورزیم، برای این منبع نور و معدن فضیلت، زیاد نیست و کم است این است که ببینیم حالا وظیفه‌ی ما در قبال این ارتباط عاطفی و قلبی چیست؟ وَالّا اگر این را ملاحظه نکنیم و دنبال نکنیم، ممکن است خدای نکرده این محبّت، آن نتیجه‌ای را که انتظار داریم، به ما ندهد؛ چون فاطمه‌ی زهرا یک موجود معمولی که نیست؛ او یکی از برترینها در همه‌ی تاریخ بشر است؛ شوخی که نیست. امام صادق فرمود: سَیّدَةُ نِساءِ العالَمین؛ بعد راوی پرسید: هِیَ سَیّدَةُ نِساءِ عالَمِها؟ آیا مادر شما، سرور زنان زمان خودش بود؟ فرمود: ذاکَ مَریم؛ او مریم بود که سرور زنان زمان خودش بود؛ هِیَ سَیِّدَةُ نِساءِ الاَوَّلینَ وَ الاَخِرینَ فِی الدُّنیا وَ الآخِرَة؛2 او سرور زنان اوّلین و آخرین است؛ مال زمان خودش نیست؛ این روایتی است. یعنی اگر در همه‌ی خلقت عالم، در همه‌ی میلیاردها انسانی که در طول زمان آفریده شده‌اند، شما یک تعداد انگشت‌شماری برترینها را بخواهید پیدا کنید، یکی همین مطهّره‌ی منوّره است که این‌جور اسم او و یاد او، ارزانی ما شده است و خدای متعال تفضّل کرده است که بخشی از عمرمان را به یاد او بگذرانیم، از او بگوییم، از او بشنویم؛ خیلی از مردم دنیا از او غافلند؛ این هم لطف خدا است بر ما. مقام آن بزرگوار جوری است که علمای بزرگ مسلمین و صاحبان فکر و نظر، بحث میکردند که آیا زهرای اطهر بالاتر است یا علیّ‌بن‌ابی‌طالب؟ این کم مقامی است؟ بزرگان اسلام بنشینند با هم، یکی بگوید زهرا بالاتر است، یکی بگوید علی بالاتر است. خیلی مقام است.

«2»