من احساس تقصیر میکنم. این تقصیر نه در عوامل و عناصر فعّال و اجرائی مثل شماها است؛ نه، شماها یا مسئولین سوادآموزی در کشور که همهی کارتان را کردهاید بلکه برنامهریزهای کشور، آنهایی که پول دستشان است، آنهایی که سبک سنگین میکنند برنامهها را این برنامه را اسقاط میکنند، آن را حذف میکنند، این را تقویت میکنند، به آن پول میدهند، به این نمیدهند، درصدی از آن کم میکنند، به این اضافه میکنند توجّه نکردند که رشد و توسعه در یک کشور، با سواد داشتن بازوهایی اجرائی این کشور بمراتب سریعتر و آسانتر است تا رشد و توسعه بهوسیلهی گروهی که بخش عظیمی از آنها بیسوادند.