خب، این شرایط حسّاس ما است، آن از لحاظ اصولی، این از لحاظ منطقه‌ای و زمانی، و آن هم از لحاظ اهمّیّت وحدت کلمه. شما دیدید که امام بزرگوارمان روی وحدت کلمه چقدر تأکید میکرد؛ در پیامهای مختلف، در سخنرانی‌های گوناگون، در توصیه‌های خصوصی. من یادم می‌آید در آن سالهایی که فتنه‌ی لیبرال‌ها همه‌ی حواس این کشور را به خودش جلب کرده بود21 ماها خب، غالباً میرفتیم خدمت ایشان، یا شکایت میکردیم، یا کاری داشتیم، یا کاری داشتند مکرّر ایشان میفرمودند که شماها اگر با هم اختلاف هم دارید، دعوا هم دارید، این دعوا را در درون خودتان تمامش کنید؛22 چرا در ملأ عام؟ البتّه یک دسته گوش میکردند، ماها گوش میکردیم؛ وقتی ایشان فرمودند، ماها دهانمان را بستیم. شما یادتان هست که مرحوم شهید بهشتی (رضوان اللّه علیه) با اینکه آدمی بود که خیلی حرف داشت، خیلی قدرت گفتن هم داشت، سکوت کرد؛ آن طرف دیگر نه. خب، امام پاس وحدت را داشتند؛ نگذاشتند وضع به آن صورت پیش برود. مسئله‌ی وحدت این قدر مهم است.

«18»