این تریبونِ بازِ مجلسِ شورای اسلامی جزو افتخارات جمهوری اسلامی است؛ ]نمایندگان[ هر هفته چندین ساعت مستقیم حرف میزنند و همه‌ی مردم خودی و غریبه میتوانند رادیویشان را باز کنند و بشنوند. وقتی [دشمنان ما] پای این رادیو نشستند که قطعاً هم می‌نشینند و بیش از همه منتظر آن حرفهای شماها در نطق پیش از دستور هستند؛ ]به صحبتهای شما[ از هر جناح که باشید گوش میکنند و دیدند که یک حرف غلیظ مسئله‌داری از دهان شما خارج شد، قطعاً خوشحال میشوند. نمیگویند این جزو جناح (الف) یا جناح (ب) است؛ نمیگویند جزو آن جناح یا این جناح است؛ کاری به خیر و شرّ دو جناح ندارند؛ آنها جناح نمیفهمند، آنها یک جناح قائلند، خودشان هم در یک جناح دیگرند. یک جناح وجود دارد در مقابل آنها و آن جناح معتقد به اسلام و معتقد به امام و معتقد به اهداف اسلامی و معتقد به نظام جمهوری اسلامی [است] که باید در راه این نظام با همه‌ی وجود مبارزه کرد؛ این، آن جناحی است که آنها در مقابل خودشان می‌شناسند. هر دو جناح را هم جزو این جناح میدانند، لذا هر کدام که یک حرفی بزنید، آنها بدون اینکه ملاحظه کنند شما از چه جناح هستید، خوشحال میشوند؛ میگویند در صف دشمن یعنی شما آنها شما را دشمن میدانند، درست هم هست زمزمه‌ی اختلاف به گوش میرسد؛ خوشحال میشوند؛ فَفی ذٰلِکَ سُرورُ عَدُوِّک.24

«20»