امام یک حکیم به معنای واقعی کلمه بود؛ حکمت به همان معنای حقیقی. وَلَقَد ءاتَینا لُقمّْنَ الحِکمَة؛28 از آن نوع حکمت، خدای متعال به این مرد داده بود. یک بصیرتی داشت؛ خیلی از چیزهایی که ماها حتّی با دقّت گاهی ممکن است نبینیم و نمی‌بینیم، او در نگاه عادّی آنها را میدید و مشاهده میکرد. حرفهای او یک چنین حرفهایی است؛ برخاسته‌ی از یک چنین دلی است؛ فراورده‌ی آن چنان حکمتی است. این هم نکته‌ی دوّم.

«25»