مقدّمتاً این نکته را عرض بکنم که این نظام اسلامی یک عطیّه‌ی الهی است. حقیقتاً خدای متعال البتّه بر طبق سنّت‌های تاریخی و قواعد و قوانین حاکم بر بشریّت و بر جهان بشریّت این پدیده‌ی علی‌الظّاهر مستبعد2 را با قدرت کامله‌ی خود به وجود آورد. عطیّه‌ی الهی بود در درجه‌ی اوّل به مردم ایران و در درجه‌ی بعد به همه‌ی مسلمین عالم و شگفت نیست اگر بگوییم که در درجه‌ی بعد هم به همه‌ی مظلومین عالم. این عطیّه‌ی الهی، این تفضّل بزرگی که خدای متعال کرد، مثل همه‌ی تفضّلات الهی یک سند تضمین‌شده‌ای از طرف خدا در دست مردم ندارد؛ مثل همه‌ی نعمتها است؛ اگر نگه داشتیم این نعمت را، خواهد ماند؛ اگر خوب نگه داشتیم، روزبه‌روز بهتر و بالنده‌تر خواهد شد، برکات آن بیشتر خواهد شد؛ اگر خدای نکرده آن را تضییع کردیم، حمل نکردیم این بار را، مثل همان کسانی خواهیم شد که در قرآن بارها و بارها، آن هم برای درس گرفتن ما، خداوند متعال اسم آنها را آورده: مَثَ‌لُ الَّذینَ حُمِّلُوا التَّوریّْةَ ثُ‌مَّ لَم یَحمِ‌لوها؛3 در باب بنی‌اسرائیل، مکرّر خدای متعال فرموده است که ما اینها را فضیلت دادیم، اینها را بر دشمنانشان پیروز کردیم، به اینها حکومت دادیم، به اینها مُلک و قدرت دادیم؛ همین بنی‌اسرائیل هم کسانی هستند که خدای متعال درباره‌ی آنها فرمود: ضُرِبَت عَلَیهِمُ الذِّلَّةُ وَالمَسکَنَةُ وَ باّْءو بِغَضَبٍ مِنَ الله‌؛4 و تعبیرات گزنده‌ی متعدّدی در قرآن درباره‌ی بنی‌اسرائیل [هست].

«3»