این پولهایی که به عنوان وام میخواهید به دانشجویان مستضعف بدهید که آقای رهامی گفتند لزومی ندارد بین همه تقسیم کنید؛ در اینجا هم باز شما همان اولویّتها را رعایت کنید. اگر واقعاً می‌بینید هشتصد تومان کم است، آن را مثلاً هزار تومان بکنید؛ آن صد هزار نفر را فرض کنید که هشتاد هزار نفر بکنید. یعنی این‌جور نباشد که حالا حتماً آدم بین قشرهای مختلف دانشجو یک توازن و تساوی‌ای بخواهد برقرار بکند؛ نه، خب یک عدّه‌ای در شهر خودشان زندگی میکنند، احتیاج ندارند؛ یک عدّه‌ای از یک شهر به یک شهر دیگر میروند و امکانات دارند، احتیاج ندارند؛ یک عدّه‌ای فقط پول توجیبی میخواهند و نه چیز دیگری؛ یک عدّه‌ای نه، واقعاً احتیاج دارند؛ ما نباید از حال دانشجوهای فقیرِ مستضعف غافل بمانیم. البتّه دستگاه‌هایی هم هستند که وام میدهند، مثل بنیاد امام رضا که بعضی از دوستان ما آنجا کار میکردند؛ اخیراً هم با من مکاتبه کردند که به بعضی‌ها میخواهند وام بدهند، من هم تأیید کردم. به بعضی از دانشجوها از جاهای دیگر هم ممکن است کمکهایی بشود، امّا شما هم به عنوان وزارت، این کار را بکنید.

«9»