بیانات و مکتوبات 1369
با این وضعی که امروز در دنیا هست، قدرتهایی که میتوانند به کسی کمک بدهند، چه اروپا حالا امروز میشود اسم اروپا را آورد و چه آمریکا، فقط به قیمت وابستگی، به کسی کمک میدهند و لاغیر. آنچه معنایش کمک باشد؛ داد و ستد را نمیگویم، بده‌بستان را نمیگویم؛ بده‌بستان یک امر معقولی است؛ هر کسی به قدر توان خودش یک چیزی میدهد، یک چیزی میگیرد. کمک، [یعنی] آن چیزی که امروز به عربستان سعودی میدهند؛ آن چیزی که برای کویت تدارک می‌بینند؛ آنچه دیروز در جنگ با ما به عراق میدادند کمک یعنی حمایت این به قیمت وابستگی انجام میگیرد؛ به قیمت از دست دادن شرف، به قیمت از دست دادن ناموس ملّی یک کشور و یک ملّت انجام میگیرد. برای ملّت ایران با این انقلاب، با آن پیشینیه، با این ظرفیّت عظیم فکری و علمی که این ملّت دارد، طبیعی و بدیهی است که چنین چیزی محال است و نظام جمهوری اسلامی بر مبنای دیگری اصلاً به وجود آمده. در حال حاضر من در دنیا نمی‌شناسم کشور دیگری را با این خصوصیّات؛ هر کسی به همان اندازه‌ای که متّکی است به قدرتهای بزرگ، به همان اندازه وابستگی هم دارد؛ و همه هم متّکی‌اند، حتّی کشورهای اروپایی. همین کشورهای اروپایی که مجموعشان امروز در جهت یک «ابرقدرتی» دارند پیش میروند، تک‌تکشان همین الان وابسته‌ی به قدرت برتر آمریکایند و بدون اجازه‌ی آمریکا کارهای اساسی و حسّاس انجام نمیگیرد. شما نمونه‌هایش را خودتان در مسائل مربوط به نیروهای مسلّح اطّلاع دارید و میدانید. کشوری با ما رابطه‌اش هم خوب بود، به ما هم احتیاج داشت، برای ما ابزاری ساخته بود [چون] آمریکایی‌ها در آن شریک بودند از ترس آمریکایی‌ها در تمام طول جنگ جرئت نکرد آن ابزار را به ما بدهد؛ در حالی که به این کار احتیاج داشت، برایش هم خیلی خوب بود. اگر این کار را میکرد، میتوانست محبّت ایران را جلب کند که این محبّت برایش مفید بود. الان در همین قضیّه‌ی برخوردهای خاورمیانه و خلیج فارس2 مسئله همین است. یک شوروی بود که آن هم تمام شد گفت: «آنان که غنی‌ترند محتاج‌ترند»3 محتاج‌تر از آب درآمد؛ تبدیل شدند به یک صدقه‌بگیر از غربی‌ها و بخصوص از آمریکا.