هدف از این کار این است؛ پس ما هدف جمع داریم، هدف اجتماع داریم، هدف جذب داریم، هدف دفع نداریم، هدف پراکندنِ بیش از آنچه هست نداریم. هر برنامهای که انجام میگیرد، بایستی به طور کامل یا نزدیک به کامل و به شکل متکامل، این اهداف را تضمین کند. یعنی بایستی اگر ما اجتماعی درست میکنیم، این اجتماع موجب بشود جذب بشوند؛ نه اینکه بیشتر دفع بشوند؛ نه اینکه یک گروههایی از شیعه دفع بشوند؛ نه اینکه تبعیضی بشود؛ نه اینکه بیاعتنائی و تحقیری بشود؛ نه اینکه بیایند اینجا خدای ناکرده یک تفکّر ضعیفی، یک حرف ضعیفی مطرح بشود که ببینند این مثلاً حرفی نبود، چیزی نیست؛ احساس کنند که در اینجا عمق نیست، در حالی که عمیقترین معارف اسلامی نه فقط معارف شیعی؛ حتّی معارف اسلامی در ایران است. این را شاید برادرها توجّه داشته باشند؛ الان آنچه در باب مسائل اسلامی، معارف کلّی اسلامی متفکّرین ایرانی روی آن بحث کردهاند، بمراتب عمیقتر و قویتر است از آنچه متفکّرین روشنفکر معروف دنیا از اخوانالمسلمین،5 سیّد قطب،6 قبلاً رشید رضا،7 عبده،8 دیگران و دیگران مطرح کردهاند. تفکّرات مرحوم طباطبائی، مرحوم مطهّری این متفکّرین شیعه در زمینههای اجتماعی و مباحث عمومی اسلام حالا مباحث تخصّصی مثل فقه و عرفان و فلسفه و مانند اینها که جای خود دارد حتّی معارف و مسائل عمومی، اینجا عمیقتر است. جوری نباشد که ناگهان ما در باب مسائل شیعه یک بحثی را مثلاً ارائه کنیم که بحث سَبُکی باشد، بحث خیلی عمیقی نباشد، بحث کممایهای باشد، رقیقی باشد که به جای جذب موجب دفع بشود. این نکتهی اوّل که هدف از این اجتماع بایستی دائماً مورد نظر باشد.