بسم‌اللّه‌الرّحمن‌الرّحیم عید بزرگ مبعث را که یقیناً یکی از بزرگ‌ترین اعیاد همه‌ی بشریّت است، به مستضعفان عالم، به ملّتهای مسلمان، به ملّت عزیز و مؤمن و قهرمان ایران و به شما آقایان محترم تبریک عرض میکنم. این حرف درستی است که ما ادّعا کنیم که بعثت خاتم‌الانبیا (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) عید بشریّت است؛ چون در این مقطع با تعالیم اسلام همه‌ی دردهای اصلی بشریّت با بهترین علاجها و تداوی‌ها2 قابل تداوی شده است و همان‌طور که امیرالمؤمنین (علیه الصّلاة و السّلام) درباره‌ی پیغمبر فرمود: طَبیبٌ دَوّارٌ بِطِبِّهِ قَد اَحکَمَ مَراهِمَهُ وَ اَحمیٰ مَواسِمَه؛3 مرهمهای زخمهای کهنه‌ی لاعلاج بشریّت را آماده داشت. همه‌ی وسایل برای صلاح و اصلاح جامعه‌ی بشری از اوّلین لحظات بعثت و وحی بر نبیّ اکرم (صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) در آیات قرآن مورد توجّه قرار گرفت. در همین سوره‌ی مبارکه‌ی «اٍّق‌رَأبِاسمِ رَبِّکَ الَّذی خَلَق»،4 بعد از نام خدای متعال و امر به قرائت به پیغمبر اسلام، اشاره میکند به اینکه «خَلَقَ الاِنسانَ مِن عَلَق».5 به بشری که بزرگ‌ترین درد او خودخواهی است، طغیان است، خودبزرگ‌بینی است، خودغنی‌بینی است، تذکّر میدهد که منشأ تو «علق» است. آن که تو را خلعت هستی و کمال و تکریم پوشانید، او خدا است که باید در مقابل او همیشه احساس بندگی کنی، طغیان نکنی، بر ارزشهای الهی سرکشی نکنی، خود را به جای خدا فرمانده حیطه‌ی زندگی انسان به حساب نیاوری؛ این اوّلین کلمه است. بعد هم بعد از دو سه آیه میفرماید: کَلّاِّ اِنَّ الاِنس‌انَ لَیَ‌طغیًّ × اَن رَءاهُ استَغنیًّ؛ 6 اینکه انسان خودش را غنی ببیند، مستغنی به حساب بیاورد، او را به طغیان وادار خواهد کرد.

«1»