بیانات و مکتوبات 1369
اوّلاً دو مولود بزرگوار این روزها و بخصوص امام عظیم‌الشّأن، سیّد شباب اهل جنّت حسین‌بن‌علی (علیه السّلام) مستغنی از بیان کسی همچون من هستند. ماها کمتر از آن هستیم که در حریم معرفت این بزرگواران بتوانیم وارد بشویم؛ معترفیم به قصور و به عجز و به حقارت خودمان. همه‌ی ائمّه این‌جور هستند و این بزرگوار بیش از بقیّه‌ی ائمّه (علیهم السّلام) شایسته‌ی این توصیف و تجلیل است. درست است که اگر ائمّه‌ی دیگر ما هم در آن زمان و در آن شرایط قرار میگرفتند همان کاری را میکردند که حضرت ابی‌عبداللّه (علیه السّلام) کرد امّا واقعیّت این است که بالاخره این قرعه به نام این بزرگ‌مرد افتاد. خدا او را برگزید برای آن‌چنان فداکاری عظیم که تا آنجایی که ما شناختیم، در طول تاریخ بی‌نظیر بود. و حسن‌بن‌علی (علیه السّلام) و دیگر بزرگان خاندان پیغمبر فرموده‌اند: لا یَومَ کَیومِکَ یا اَباعَبدِاللّه؛2 هیچ روزی مثل عاشورا نبود و هیچ فداکاری‌ای مثل فداکاری آن بزرگان نبود. فداکاری، تاج کرامتی شد بر سر این بزرگ‌مرد و یارانش؛ و آن مجموعه درّة‌التّاجی3 شدند برای مجموعه‌ی افتخارات اسلام از صدر تا ذیل؛ هیچ کس را با آنها نمیشود مقایسه کرد. امروز، روز یادبود ولادت این بزرگوار و این شخصیّت است و این چیز بزرگی است.