حقیقتاً ملّت ما باید روح انتظار را در خود به تمام معنا زنده کند. «ما منتظریم» یعنی امید این را داریم من حالا روی همین بُعد امید، یک قدری بیشتر مکث میکنم که با مجاهدت، با پیگیری، این دنیا که به وسیله‌ی دشمنان خدا و شیاطین پُر شده است از ظلمات جُور و طغیان، پُر شده است از ضعیف‌کشی، پُر شده است از نکبت حاکمیّت ستمگران و قلدران و زورگویان، در سایه‌ی تلاش ما و در سایه‌ی فعّالیّت بی‌وقفه‌ی ما، یک روزی تبدیل بشود به جهانی که در آن، انسانیّت و ارزشهای انسانی محترمند و ستمگر و زورگو و ظالم و قلدر و متجاوز به حقوق انسانها، در آن فرصتی و جایی برای انجام خواسته‌ی خود و اقدام به هواوهوس خود پیدا نخواهند کرد؛ این روشنایی در دیدگاه و در آینده [است]. ما ملّت ایران باید به این معنا، بر روی انتظار، بیش از گذشته تکیه کنیم. چرا بیش از گذشته؟ چون دنیای بشری به انتظاری که ما داریم محتاج است. امروز ملّتهای ضعیف و مظلومِ دنیا به این امیدی که در دل ملّت ایران وجود داشت و در سایه‌ی آن توانست این کارهای بزرگ را انجام بدهد، احتیاج دارند؛ آنها هم باید این امید را پیدا کنند؛ اگر پیدا کردند و اگر نور امید در دلهای ملّتها تابید، [آن وقت] کارهای دنیا اصلاح خواهد شد و مشکل ملّتهای مظلوم اگر نگوییم به صورت کامل، [امّا] به صورت معتنابهی حل خواهد شد، ولو در طول چند سال؛ امّا اگر این امید در دلها نتابد و همان‌طوری که شیطانها خواستند که مردم مأیوس باشند، ملّتها [هم] مأیوس بمانند، روزبه‌روز وضع بدتر خواهد شد.

«4»