موسیقی قبل از انقلاب از لحاظ ارزشی، سه عیب عمده داشت و از سه بُعد اشکال داشت از لحاظ فنّی و مانند اینها که ما وارد نیستیم یکی این بود که در انتخاب مضمون و قالب، در بخشی از موسیقی‌ها گرایش تند و میل شدیدی به ابتذال بود. قالبهای موسیقیِ ایرانی، زبان شعر هم زبان ایرانی، امّا تصنیف‌ها مبتذل؛ هم از لحاظ فنّی مبتذل بود به طوری که یک موسیقی‌دان هم وقتی میدید این‌جور آهنگ را میشکنند و خراب میکنند و از این وسایل، بد استفاده میشود و در چه شکلهای ناجوری، [یا مثلاً] با تقلید از این و آن خراب میکردند، ناراحت میشد هم محتواهایش مبتذل بود. پس میل به ابتذال [بود]. مثل خیلی از این تصنیف‌هایی که آن وقت رایج بود؛ آهنگها هم آهنگهای ایرانی بود، وسایل هم وسایل ایرانی بود، امّا قالب و محتوا مبتذل بود. حالا شاید الان که من دارم میگویم، شماها در ذهنتان چند مورد از این شعرها و تصنیف‌ها ناگهان به عنوان نمونه شکل ببندد. پس [اوّل]، میل به ابتذال.

«6»