حتّی برای کسانی که اهل عبادت و زهد و توجّه به خدا و تلاش معنوی هم هستند، تکبّر در کار خودشان، در رشته‌ی خودشان وجود دارد. همان عُجبی که انسان عابد و زاهد به عبادت خود پیدا میکند، یکی از شُعب تکبّر است؛ خود را بزرگ دیدن، خود را پاک دیدن، خود را برتر از دیگران دیدن. کسی شب قدر را به دعا و مناجات و گریه و توجّه به خدا و نماز و استغفار و مانند اینها بگذراند، بعد فردای آن روز در بین جمع که می‌آید، وقتی مردم را در خیابانها مشغول کار خودشان میبیند، در دل خود بگوید: ای بیچاره‌ها! شما دیشب در چه حالی بودید، ما دیشب چه حالی داشتیم، شما غافل بودید؛ خود را از دیگران بالاتر حساب کند و بپندارد. هر کدام از اینها که باشد، سمّ قاتل است برای پیشرفت تکاملی انسان. حالا امثال ما افراد معمولی دچار تکبّرهای عامیانه هستیم. آن کسانی که سِیر میکنند در درجات معنوی و مقامات بالاتری را می‌بینند، آنها هم در هر رتبه‌ای، در هر شأنی که باشند، ممکن است دچار تکبّر و اعجاب به نفْس و خودبزرگ‌بینی بشوند که برای آنها خطر عظیمی است. برای هر کسی و در هر مرتبه‌ای این خطر هست.

«5»