بیانات سال 1369
البتّه این حادثه آن قدر بزرگ بود که دنیا را به خود متوجّه کرد. امروز یک موج عظیمی از عواطف انسانی در سراسر دنیا و در میان آحاد مردم، و در انجمنهای انسانی و سازمانهای مردمی به وجود آمده. مردم کشورهای مسلمان در آسیا و سایر نقاط به صورت خودجوش احساس مسئولیّت کردند تا در این حادثه به یاری برادران مسلمان عزیزشان بشتابند. دولتهای بسیاری چه اروپایی و چه آسیایی در این حادثه به کمک ملّت ایران شتافتند و احساس عظمتی را که از ملّت ایران در دلهای مردم، در دلهای دولتها و دولتمردان وجود دارد، مجسّم کردند. شما ملّت ایران در این یازده سال احترام زیادی در دلهای همهی مردم دنیا نسبت به خودتان به وجود آوردید؛ شوخی نیست؛ ملّتی با این عظمت، با این شجاعت، با این استقلال زندگی بکند. وَاللّه که دشمنان شما هم در دل اعتراف به عظمت شما دارند. وقتی این ملّت بزرگ و شجاع و قهرمان با یک حادثهی تلخ بزرگی اینجور روبهرو میشود، دنیا تکان میخورد؛ دولتها و ملّتها به صحنهی مددکاری حاضر میشوند؛ ما از همهی آنها تشکّر میکنیم. البتّه کمکهایی که از اطراف دنیا به ملّت ایران میشود، در مقابل آن چیزی که خود ملّت ما و دولت ما انجام دادهاند و خواهند داد، یک جزء کوچکی است. خود شما هستید که باید این ویرانی را تبدیل به آبادانی کنید؛ خود شما هستید که باید زندگی را بار دیگر به شکل پُرتپشتری در این مناطق به وجود بیاورید و مرهم به زخمهای مصیبتدیدگان بگذارید. کمکهای انسانی دیگران هم در حقیقت یک حرکت رمزی است، یک اظهار ارادت به ملّت ایران است.