غرض، روح عبادت، بندگی خدا است. برادران و خواهران! ما باید سعی کنیم روح بندگی را در خودمان زنده کنیم. بندگی یعنی تسلیم در مقابل خدا، یعنی شکستن آن بتی که در درون ما است؛ آن «من» که در خیلی جاها خودش را نشان میدهد؛ همین که منفعتت به خطر بیفتد، همین که حرفت را کسی قبول نکند، همین که چیزی مطابق میلت ولو خلاف شرع ظاهر بشود، همین که سر دوراهی قرار بگیری: یک طرف منافع شخصی، یک طرف وظیفه و تکلیف، در یک چنین تنگناها و بزنگاه‌هایی، آن «منِ» درونی انسان سر بلند میکند و خودش را نشان میدهد. اگر ما بتوانیم این «منِ» درونی را، این هوای نفْس را، این فرعون باطنی خودمان را، این شیطانی که در درون ما است، مهار کنیم، یا اقلّاً یک قدری مهار کنیم، همه‌ی امور اصلاح خواهد شد؛ و اوّلش امر خود ما؛ اوّل، خود ما آدم خواهیم شد و به فلاح خواهیم رسید. ماه رمضان، مقدّمه‌ی این است. روزه، نمازِ باتوجّه، انفاقات، حتّی جهاد فی‌سبیل‌اللّه برای رسیدن به یک چنین دنیایی است که مردم بنده‌ی خدا باشند. پروردگارا! به محمّد و آل محمّد ما را بنده‌ی خودت قرار بده.

«25»