ما به عنوان عائله‌ی تشیّع باید با همه‌ی وجود احساس کنیم و اعلام کنیم که معتقد به وحدت جهان اسلام هستیم؛ معتقد به وحدت پیروان لااله‌الّااللّه و محمّد رسول‌اللّه هستیم، و ما امروز مایه‌ی وحدت بشویم در دنیا؛ همچنان که ائمّه‌ی بزرگوار ما (سلام اللّه علیهم) همیشه همین‌جور بودند؛ از امیرالمؤمنین (صلوات اللّه و سلامه علیه) تا همه‌ی ائمّه‌ی بزرگوار ما، عامل جمع و عامل وحدت بودند؛ همه چیزشان الگو است؛ مبارزه‌شان با قدرتهای ظالم هم الگو است. همه‌ی ائمّه‌ی ما بِلااستثنا در راه ایجاد حکومت علوی و حکومت حقّ الهی مبارزه کردند؛ این سیره‌ی این بزرگواران است در مقابل چشم ما. و ما امروز خوب میفهمیم آنها چه میکردند؛ و به همین جهت همه‌ی آنها بدون استثنا به شهادت رسیدند؛ و برای همین است که همه‌ی آنها تقیّه کردند. شهادت نتیجه‌ی مبارزه است، تقیّه مال میدان مبارزه است: اَلتَّقِیَّةُ تُرسُ المُؤمِن؛6 تُرس سپر مال میدان مبارزه است. معرفت آنها، عبادت آنها، ایمان آنها، عمل آنها، اخلاص آنها، عرفان آنها، حلم آنها، علم آنها، همه چیزشان که حقیقتاً گُل سرسبد عالم آفرینشند برای ما وسیله‌ی تبعیّت و پیروی است.

«7»