در نظام اسلامی باید همهی افراد جامعه در برابر قانون و در استفاده از امکانات خداداد میهن اسلامی یکسان و در بهرهمندی از مواهب حیات، متعادل باشند؛ هیچ صاحبقدرتی قادر به زورگویی نباشد و هیچ کس نتواند بر خلاف قانون، میل و ارادهی خود را به دیگران تحمیل کند؛ طبقات محروم و پابرهنگان جامعه، مورد عنایت خاصّ حکومت باشند و رفع محرومیّت و دفاع از آنان در برابر قدرتمندان، وظیفهی بزرگ دولت و دستگاه قضائی محسوب شود؛ هیچ کس به خاطر تمکّن مالی، قدرت آن را نیابد که در امور سیاسی کشور و در مدیریّت جامعه دخالت و نفوذ کند و هیچ تدبیر و حرکتی در جامعه، به افزایش شکاف میان فقرا و اغنیا نینجامد؛ پابرهنگان، حکومت اسلامی را پشتیبان و حامی خود حس کنند و برنامههای آن را در جهت رفاه و رفع محرومیّت خود بیابند.