در همه جای عالم فاصله‌ی میان زندگی رؤسای کشور با مردم کوچه و بازار، فاصله‌ی شاه و گدا است؛ و حتّی حکومتهایی هم که داعیه‌ی توده‌ای داشتند، نتوانستند از زندگی مسرفانه‌ی شاهان برای خود صرف نظر کنند. افتخار نظام اسلامی آن است که امام عظیم‌الشّأنش تا پایان عمر در زیّ22 طلبگی زندگی کرد و مسئولان کشور بدون استثنا، دامان خود را از طرز زندگی‌های رایج مسئولان در سایر کشورها پاکیزه نگه داشتند و مانند قشرهای متوسّط مردمِ خود زندگی کرده‌اند. مردم میان خود و مسئولان، آن فاصله‌ی عمیقی را که در همه جای دنیا میان مردم و مسئولان هست، مشاهده نکردند؛ حرف خود را بی‌محابا زده و اگر انتقادی داشته‌اند، براحتی مطرح ساخته‌اند و مطبوعات، حتّی رادیو و تلویزیون، همواره نظرات گوناگون را در مسائل کشور منعکس کرده و مردم را در معرض افکار و سلیقه‌های گوناگون قرار داده‌اند؛ و این موضوعی روشن و مشهود است. حتّی ورشکستگان سیاسی و دسته‌جاتی نیز که در امتحانات متعدّدی از آغاز انقلاب، مردود و در نزد مردم سرافکنده و به وسیله‌ی آنان مطرود شده‌اند، هنگامی که به تحریک اجانب، مقالات زهرآگین و کینه‌توزانه علیه نظام اسلامی و مسئولان کشور مینویسند، انواع اتّهام را به آنان میزنند، این نوشته را بدون هیچ مانع و رادعی23 به چاپ رسانده، تا هر جا که خواننده‌ای بیابند، منتشر میکنند و علی‌رغم میل خود، عملاً وجود آزادی را اثبات میکنند.

«65»