چهارم آنکه رهبر حکیم و فقیه که عبد صالح و الگوی مسلمانی بود، خود پیشاهنگ این حرکت در ایمان و عمل شد و این ایمان، جان او را چنان لبریز کرده بود که توانست دلهای بیایمان و ظرفهای تهی را از فَیَضان10 ایمان خود در صحنهی عمل لبریز و سیراب کند و فروغ ایمان و امید او دیوارهای قطور یأس و بیایمانی را بشکافد و فضای مبارزه و عمل را پُر کند؛ ءامَنَ الرَّسولُ بِماِّ اُنزِلَ اِلَیهِ مِن رَبِّه.11