در جهت سیاسی هم افراط خطا است. بعضی در منبر، در سخنرانی، همهی مطلب را مِن البدو الی الختم مصروف میکنند به امور سیاسی؛ یک کلمه اخلاق و نصیحت و تهذیب و احکام و مانند اینها نیست. حتّی مثلاً میبینید آقایی رفته منبر در فلان دِه، مثلاً دربارهی انقلاب نیکاراگوئه دارد بحث میکند که چطور شد که ساندنیستها در نیکاراگوئه شکست خوردند! [یا دربارهی] علل پیدایش کشور نامیبیا و اینکه سابقهی آن چه بوده و مانند اینها! حالا چه اهمّیّت دارد؟ خب اینها را که همه دارند میگویند؛ در رادیو، در روزنامهها، در تلویزیون. این هم از این طرف افراط است؛ از هیچ طرف افراط مناسب نیست.