،ببینید، در جامعه‌ی ایرانی خیلی آسان و آشنا است به ذهن همه‌ی آحاد این مردم که حقّ یک نفری را بخورند، چند سال هم دوندگی کند، به جایی هم نرسد! کدام از شما و کدام از آحاد این ملّت چنین صورت مسئله‌ای را نشنیدید یا مکرّر نشنیدید؟ این[طور] باید نباشد. در جامعه‌ی اسلامی باید هر مظلومی احساس بکند که یک پناهگاهی آنجا هست؛ مثل کسی که در یک طوفان سختی، در یک کولاک خیلی سختی، در جادّه‌ی خطرناکی، در شبی دارد حرکت میکند، یک پناهگاهی هم در یک نقطه‌ای است، خودش را سینه‌خیز هم که شده به آنجا خواهد رساند و مطمئن است آنجا که رسید، دیگر خیالش بایستی آسوده باشد. آن پناهگاه، قوّه‌ی قضائیّه است؛ فرق هم نمیکند، همه‌ی قشرها باید این احساس را داشته باشند. این غلط است که ما بگوییم فلان کسان، نزدیک دادگستری نیایند که نمیرسیم؛ نه، به همه میرسیم.

«4»