بسم‌اللّه‌الرّحمن‌الرّحیم اوّلاً بنده هم متقابلاً این حادثه‌ی مصیبت‌بار3 را تسلیت عرض میکنم به همه‌ی آحاد ملّت شجاع و آبدیده و بلاکشیده‌مان. امیدوارم که ان‌شاءاللّه در این امتحان هم مثل همه‌ی امتحانهای گذشته، این ملّت سربلند بیرون بیایند. ثانیاً اخلاص فراوان خودم را به قضات مؤمن و شجاع و خدوم و کارآمد باید عرض کنم. واقعاً آن قشری که جا دارد که ما بر روی توانایی‌های او و کارایی او و تلاش موفّق او هر چه میتوانیم سرمایه‌گذاری مادّی و معنوی بکنیم، قشر قضات است. علّت هم معلوم است؛ بارها هم گفته شده، همه هم گفته‌اند و آن، این است که اگر دستگاه قضائی از شرایط لازم برخوردار باشد و کارِ درست بکند، بزودی در کشور فساد و تباهی و ظلم و تبعیض و فسق و بقیّه‌ی چیزهایی که یک جامعه را زمین‌گیر میکند و فاسد میکند، ریشه‌کن خواهد شد. اگر خدای نکرده دستگاه قضائی سالم نبود یا پُرکار نبود، آن وقت همه‌ی این جرایم رشد میکنند، این میکروب‌ها جرئت حیات پیدا میکنند، جرئت زیاد شدن و فعّال شدن پیدا میکنند. لذاست که دستگاه قضائی واقعاً همه چیز است برای ما. فرق هم نمیکند؛ چه در دوران سازندگی که امروز است، چه در دوران جنگ که دیروز بود، چه در حوادث گوناگون از عافیت و بلا که یک ملّت انقلابی، یک کشور بزرگ همواره با آن مواجه است. در همه‌ی شرایط آن چیزی که یک لحظه به رکود آن، به جمود آن، به بیکاری آن، به کم‌کاری آن، خدای ناکرده به فساد آن، نمیتوان تَن داد، دستگاه قضائی است. هر جای دیگر خراب شد، میگوییم حالا ان‌شاءاللّه دستگاه قضائی میرود، آنجا را اصلاح خواهد کرد، امّا خود دستگاه قضائی دیگر بایستی در حدّ نصاب اصلاح و صلاح باشد.

«1»