ماه رمضان را مغتنم بشمارید. این روزها را با روزه‌داری، و این شبها را با ذکر و دعا به سر ببرید. فصل دعا هم همین ماه مبارک است؛ اگرچه همیشه انسان با رشته‌ی دعا باید با خدا متّصل باشد. آیه‌ی «وَ اِذا سَ‌اَلَکَ عِب‌ادی عَنّی فَ‌اِنّی قَریبٌ اُجیبُ دَعوَةَ الدّاعِ اِذا دَعان»7 در سوره‌ی بقره در خلال همین آیات مبارکه‌ی مربوط به روزه و ماه رمضان است. در وسط آیات روزه و ماه رمضان، این آیه آمده که همه‌ی انسانها را، همه‌ی بندگان را به دعا و توجّه سوق میدهد و دعوت میکند. رابطه‌ی دعا، رابطه‌ی قلبی شما است با خدا. «دعا» یعنی خواستن، یعنی خدا را خواندن. خواستن یعنی امیدواری؛ و تا امید نداشته باشید، از خدا چیزی را درخواست نمیکنید. انسانِ ناامید که طلب نمیکند. پس دعا یعنی «امید» که ملازم با «امید به اجابت» است. این امید به اجابت، دلها را مشتعل میکند و منوّر نگه میدارد. به برکت دعا، جامعه بانشاط و اهل حرکت [میشود].

«7»