بیانات و مکتوبات 1369
در مورد اینکه نیروهای حزب‌اللّهی را کنار میگذارند، من البتّه همین‌طور که جنابعالی میفرمایید از بعضی از افراد دیگر هم که گاهی از مجلس و غیر مجلس به من مراجعه کرده‌اند، شنیده‌ام که در مورد بعضی از دستگاه‌ها گفته‌اند، بنده هم به آن دستگاه‌ها سفارش کردم که مراقب باشند. اگرچه موارد خاصّی را ارائه نکردند؛ و میدانم [این را] هم که گاهی اوقات اختلاف سلیقه است بین آن کسی که معترض است و آن کسی که آن تغییر به دست او انجام میگیرد. خب، سیاست ما [مشخّص است]؛ یعنی این از حرفهای تمام‌شده است. الان تقریباً دوازده سال از اوّل انقلاب، و ده سال از آن سالی که بحث تعهّد و تخصّص و مانند اینها مطرح بود [گذشته]. ما در نماز جمعه چقدر گفتیم و چقدر در طول دوران این هشت‌ساله در دولت و بیرون دولت بحث کردیم. وقتی بحثی این قدر پیش میرود، دیگر باید به صورت شکل‌گرفته و قالب‌گرفته، آن ایده‌ی حکومت و انقلاب روشن بشود. معلوم است ما از تخصّصها استفاده میکنیم امّا هیچ گاه در هیچ موردی در دَوَران امر بین متعهّد و غیر متعهّد، غیر متعهّد را ترجیح نمیدهیم. البتّه در صورتی که آن کار از او بربیاید. وقتی که اینجا یک بچّه‌ای مریض است و ما دنبال دکتر میگردیم، اگر گفتند این دکترِ سرِ این کوچه ارمنی است، نمیگویم چون ارمنی است پس نمیرویم پیش دکتر؛ بچّه‌مان آنجا جلویمان دست‌وپا بزند و بمیرد؛ نه، عقل و شرع به این، حکم نمیکنند. امّا خب، طبیعی است وقتی که آدم میخواهد داخل خانه‌ی خودش یک پزشکی را بیاورد، آن کسی را که مؤمن است، آن کسی را که انقلابی است، آن کسی را که به او اعتماد هست، آن کسی را که خودی است، انتخاب میکند دیگر؛ طبیعی است. در خانواده‌ی بزرگ کشور هم همین‌جور است؛ بخصوص در کارهای حسّاس همین‌جور است و در آنجاهایی که به آینده‌ی کشور، به افکار جوانها، به ذهنیّتها ارتباط دارد، همین‌جور است. این را من بارها گفته‌ام به برادران دانشگاهی که می‌آیند و میروند، و واقعاً یک نگرانی‌ای است برای من؛ حتّی در یک جاهایی هست در بعضی از مشاغل، در بعضی از مسئولیّتها که خالی بودن آن مسئولیّت بهتر از این است که بعضی از افراد بیایند. البتّه همه جا این‌جور نیست؛ بعضی از جاها این‌جور است که ما آنجا دیگر نمیگوییم خیلی خب اگر متعهّد و غیر متعهّد مساوی بودند، ما متعهّد را می‌آوریم؛ نه، حتّی اگر نامساوی هم باشند، غیر متعهّد را نمی‌آوریم. البتّه بعضی از مشاغل این‌جور است که در کلّ کشور زیاد نیست در بحثهای دانشگاهی و مانند اینها یک قدری شاید بیشتر باشد. بنابراین همین‌جوری است که شما میگویید، یعنی عقیده‌ی ما هم همین است و سفارش هم میکنیم به دستگاه‌های فرهنگی کشور؛ اگر چنانچه در مواردی تخلّفی بشود، باید افرادی که متوجّهند، ببینند مورد را، لازم باشد کسی نظر بدهد، تصمیم بگیرد، به او منتقل بکنند که مبادا خدای نکرده یک کاری انجام بگیرد که بر خلاف مصلحت باشد.