شما مقایسه کنید وضع امروز را با وضع پنج سال پیش، شش سال پیش؛ امروز ملّت ایران سربلند به همه‌ی خواسته‌های خود رسیده؛ آزادگانش دارند برمیگردند؛ در دنیا حیثیّت سیاسی ملّت ایران یک حیثیّت بالا است، همه‌ی حرفهای ما راست درآمد؛ آن روز ما گفتیم متجاوز را تنبیه کنید، اگر تنبیه نکردید، به شرّش گیر خواهید کرد؛ می‌بینند راست درآمد؛ آن روز به خیلی از دولتها گفتیم به ملّتهایتان تکیه کنید، آمریکا به درد شما نمیخورد؛ امروز دارند بالعیان می‌بینند؛ آمریکایی‌ها را دعوت کردند، آوردند، منتظر نشستند تا ببینند آنها کِی تصمیم خواهند گرفت و چگونه تصمیم خواهند گرفت. این خوب است؟ این برای یک دولت به‌اصطلاح مسلمان مایه‌ی سربلندی است یا مایه‌ی سرشکستگی است؟ اگر به ملّتهایشان تکیه میکردند، این‌جور نمیشد. ملّتها با خون خود، با شرف خود، با اراده‌ی خود می‌ایستادند و آبروی ملّی خودشان و حیثیّت و شرف ملّی خودشان را حفظ میکردند. آن نیرویی که وارد یک کشور بشود برای دفاع از آن کشور، خودش را صاحبخانه خیال خواهد کرد، به صاحبخانه‌ها زور خواهد گفت، از آنها توقّعات خواهد داشت، آنها را تحقیر خواهد کرد. این دولتهایی که به وسیله‌ی بیگانگان میخواهند از خودشان دفاع کنند، ملّت خودشان را تحقیر کرده‌اند و لکّه‌ی این تحقیر تا سالهای طولانی پاک نخواهد شد! این خوب است؟ اینها درسهای عجیبی است.

«14»