بنده یک وقتی17 به برادرها گفتم اینکه شما می‌بینید در ارتش اگر دکمه‌ی پیراهن کسی باز باشد، ۴۸ ساعت بازداشت به او میدهند، این هنر امرای ارتش طاغوتی اصلاً نیست؛ آنها کمتر از این بودند که این‌طور چیزها را بتوانند بفهمند؛ این نتیجه‌ی تجربه‌ی چند هزار سال نظامیگری است در تاریخ بشر. بتدریج بشر یواش، یواش، یواش آمده به اینجا رسیده که نظامی باید در همه‌ی منشهایش منظّم و مرتّب باشد، حتّی در لباس پوشیدن؛ بستن دکمه‌ی پیراهن یک ادب معمولی است؛ ممکن است یک وقت هم باز بودن آن بشود ادب. آن وقت اگر بست، باید ۴۸ ساعت بازداشتش کرد؛ آنچه ادب معمولی است، آنچه ابلاغ شده، [باید اجرا شود.] این آدمی که این قدر بی‌حال و بی‌توجّه و لاقید و لاابالی است که وقتی میخواهد بیاید در مقابل چشم افراد، این ادب معمولی را رعایت نمیکند، در میدان جنگ نمیشود به او اطمینان کرد و جانها را به دست او سپرد؛ حتّی جان خودش را هم نمیشود به دست خودش سپرد؛ آنجا دسته‌گل را به آب خواهد داد. و این را ما دیدیم، تجربه کردیم.

«33»