من میخواهم این را به شما عرض بکنم که برای پیمودن راهِ از حالا به بعد که راهِ از حالا به بعد ما یقیناً آسان‌تر نیست از راه گذشته‌ی ما اگر بخواهیم به وظایف، درست عمل کنیم، راه دشواری است. از حالا به بعد مسئله، مسئله‌ی حفظ ارزشها است؛ جا انداختن اینها در ذهنیّت ملل دنیا و حراست از آنها در داخل جامعه‌ی اسلامی است، و این با زبان ممکن نیست، با عمل ممکن است؛ با تلاش، با مبارزه، با فداکاری، با امید و آمادگی و با علم و تقوا ممکن است. اگر در این مرحله‌ی از حالا به بعد، روحانیّونی که متصدّی و کمربسته‌ی گسترش این تفکّر الهی در سطح ذهنیّت عالم هستند، دارای این خصوصیّات باشند، این فکر پیش خواهد رفت و اگر خدای نکرده روحانیّون خسته شدند، ملول شدند، نومید شدند، دلبسته شدند، از راحتی و آسودگی خشنود شدند، به آن عادت کردند، از خطر و سختی گریزان شدند، بار بر زمین خواهد ماند و به زشت‌ترین شکلی؛ و نعوذ باللّه‌. البتّه چنین نخواهد شد؛ روحانیّون عالی‌مقام، بزرگان، قدردانانِ انقلاب، پیش‌قراولان بحمداللّه زیادند در همه‌ی قشرها امّا در بین این مجموعه، تصوّر من این است که شما طلّاب و اهل علمِ زجرکشیده‌ی دوران اسارت میتوانید نقش بسیار بزرگی را داشته باشید؛ همچنین همه‌ی طلّاب رزمنده، همه‌ی اهل علمی که میدان جنگ را با گوشت و پوست خودشان لمس کردند نه [اینکه] انسان از تلویزیون یا داخل شهر، خبر جنگ را بشنود؛ [بلکه] در میدان جنگ آن را حس کند با وجود خودش این‌جور روحانیّونی و علمائی و طلّابی؛ بخصوص شماها که علاوه‌ی بر امتحان دوران مجاهدت، امتحان دوران اسارت را هم داده‌اید. لذا من به این مجموعه‌ی شما به چشم امیدوار نگاه میکنم.

«4»