خب، یک نکته‌ی دیگر [خطاب] به شما آقایانی است که در این رشته پیشرفت کرده‌اید. خب، حالا طریقه‌ها را که یاد گرفتید، حروف را که خوب از مخرج اداء میکنید، زیروبم‌های صدا را که بلد شدید، نفَستان هم که الحمدللّه زده است روی دست بعضی از نفَس‌دارهای پیش‌کسوت‌های شما! حالا بعدش چه؟ همین جا متوقّف میمانید؟ نه آقا، شما هنوز اوّل راهید؛ همین شما خوبها که میدانید من چقدر هم علاقه و ارادت به شماها دارم. من به مناسبت این مسابقاتی6 که بود و تلاوتهایی که در این چند ماه اخیر شنفتم قبلاً هم البتّه به این نتیجه رسیده‌ام، در همین جلسه هم بارها اینها گفته شده؛ لکن حالا مصمّم‌تر بر این معنا هستم [دیدم] یکی دو نقص عمده در تلاوتهای شماها هست که باید اینها را برطرف کنید. یکی این است که شماها قطع و وصل‌هایتان همیشه به میزان نیست؛ که من حالا اینجا یادداشت کردم همینهایی که شما خواندید؛ وقت نیست حالا، اگر وقت بود میگفتم به شما که کجا را شما اشتباه وصل کردید یا اشتباه قطع کردید؛ و گاهی دیده میشود که معنا خراب میشود؛ گاهی معنا خراب نمیشود، ضایع نمیشود، امّا آن زیبایی را دیگر ندارد. وقتی شما میگویید: وَ ق‌الُوا اتَّخَذَ اللهُ وَلَدًا سُبحّْنَ‌ه ،7 یک جور از این عبارت ما چیزی میفهمیم، وقتی میگویید: وَ ق‌الُوا اتَّخَذَ اللهُ وَلَدًا، سُبحّْنَ‌ه ، با یک فاصله‌ی کم نَفَس را میکشید، یک فاصله کم میگذارید، یک جور دیگری میفهمیم؛ این دوّمی درست است. وقتی شما به شکل اوّل میگویید، میتوان این معنا را استنباط کرد که «سُبحّْنَ‌ه» هم مقول قول همان کسانی است که گفتند: اِتَّخَذَ اللهُ وَلَدًا. البتّه اگر وصل کردید، غلط نیست؛ زیرا که آن استنباط، استنباط خیلی واضحی نیست؛ لذا در قرآن قاعدتاً «م» یا «قف» نگذاشته. لکن شما که به این قشنگی دارید میخوانید، شما که این قدر خودتان را زحمت میدهید برای اینکه خوب بخوانید، خب چطور چیز به این واضحی را میخواهید رعایت نکنید؟ خب، این از زیبایی تلاوت شما به میزان زیادی خواهد کاست، کما اینکه میکاهد؛ وقتی در جمع کسانی که قرآن را میفهمند، بخوانید، این را اعتراض میکنند. نه فقط قطع و وصل، حتّی لحن شما [هم مهم است]. این قرّاء خوبی که در دنیا هستند و معاریفی8 که خواص، اینها را می‌پسندند و دوست میدارند، فقط به خاطر این نیست که صدایشان خوب است؛ یک مقدار زیادی مربوط به این چیزها است.

«7»